Inspiratie

De laatste paar weken ontbreekt het me aan inspiratie voor stukjes op dit blog. Mijn hoofd zat veel te vol met andere zaken. Helaas zo vol, dat ik slecht sliep en dat mijn lijf ging protesteren. Het werk blijft nog steeds het werk, maar nu even zonder mij. Hopelijk helpt dat om alles weer in het juiste perspectief te zien.

Gelukkig is er genoeg inspiratie uit andere blogs of mailtjes te halen. Van een vriendin kreeg ik foto's toegestuurd van tekeningen met dode vliegen. Vreemd idee, maar wel heel grappig om te zien. Via Google was de kunstenaar snel gevonden. Ze zijn gemaakt door Magnus Muhr, een Zweed, die in zijn vrije tijd prachtige foto's maakt. De 'dead flies art' is een onderdeel daarvan, die op zijn website onder het kopje 'Humor' te vinden is. Zo zie je maar dat er van alles nog wel iets te maken valt!

Dromen

Quote

If you want to be happy, be.

Wil je gelukkig zijn, wees dan gelukkig.

- Leo Tolstoj -

Moederdag

Het is vandaag 8 mei en het is moederdag. Op Wikipedia lees ik dat moederdag in de VS ooit een initiatief was van Anna Jarvis. Vanaf 1907 voerde zij campagne om van moederdag een officiële feestdag te maken. Veel landen hebben het Amerikaanse voorbeeld overgenomen en in zo'n 80 landen wordt op deze dag in mei moederdag gevierd.
Maar in veel landen en culturen over de hele wereld bestond al ruim voor deze tijd een dag of een feest om moeders of vrouwen te eren. Veel gedenkdagen werden gevierd om een vrouw uit het specifieke land te eren en daar is moederdag (soms) bijgekomen. Als je de lijst doorneemt, zie je dat er het hele jaar door wel ergens ter wereld een moederdag te vieren is!
In Amerika werd het, tot Jarvis' ongenoegen, al snel een commercieel feest en ook dat is in veel landen overgenomen. Veel mensen vragen zich ook af wat je dan met de andere dagen in het jaar doet. Hoef je je moeder dan niet te gedenken? Voor sommigen is dit een reden om dagen als deze niet te vieren.

Wij hebben er thuis altijd aandacht aan besteed en ook onze dochters doen dat nu. Vanochtend kreeg ik een prachtig zigzag notitieschrift. Aan de ene kant kan ik ideeën, gedachten, enz. noteren en als ik het schrift omdraai, is het een schetsblok. Verder kreeg ik er een prachtige kaart bij, met handgeschreven boodschappen van de meiden. Vanavond hoef ik niet te koken, dat doen zij.
Sabine en Tessa vergeten mij door het jaar echt niet, maar het is fijn om zo af en toe extra in het zonnetje te staan. Ze weten dat ik geniet van deze aandacht, dat is aan hun stralende gezichten te zien.

Bedankt lieverds!

Voor Lou

Lou de cavia is niet meer! Hij was Sabine's huisdier en is bijna 7 jaar geworden. Voor een cavia is dat behoorlijk oud. De vorige, Pipo, werd ongeveer 2,5 jaar. Van Lou hebben we ook een aantal keer gedacht dat hij niet zo oud zou worden, maar hij krabbelde steeds weer op en ging door met zijn, toch ietwat saaie, leven.
Het afgelopen half jaar zijn we verschillende keren met hem bij de dierenarts geweest omdat hij last had van zijn tanden. Dit leverde hem de bijnaam 'million dollar' cavia op! Er bleek een gezwel in zijn kaak te zitten, waardoor een van zijn snijtanden moest worden verwijderd. Maar het kreeg hem niet klein en hij scharrelde rustig door zijn kooi of door de kamer. Hij bleef eten, al was het wat minder dan voorheen, en hij reageerde nog steeds als de koelkast open ging of als je hem een lekker hapje voorhield.

Maar na Pasen zat hij stilletjes in een hoekje, nam af en toe nog een hapje of wat water en vermagerde zienderogen. Toen Sabine na Koninginnedag thuis kwam, kon hij even zijn achterpootjes niet meer bewegen en de volgende ochtend lag hij helemaal verstopt onder het gras. Hij kwam niet uit zichzelf te voorschijn en we hebben hem wat makkelijker neergelegd. Tessa kwam terug uit Zuid Afrika en toen we van Schiphol terugkwamen, reageerde Lou nog een beetje op haar en ons. Aan het eind van de dag was hij dood.

Waarom zo'n verhaal over de dood van een huisdier? Omdat Lou, zo klein als hij was, zo'n levenslust toonde. De Engelsen noemen dat zo mooi 'zest for life'. Zijn leven leek uit niet veel meer te bestaan dan eten, slapen, poepen en wat rondrennen. Toch hoorde je hem 's ochtends piepen als we naar beneden kwamen, als een soort begroeting. Als hij iets lekkers kreeg, gaf hij altijd antwoord met zijn bekende 'prrrrr' geluidjes en we hebben vaak om hem moeten lachen als hij door de kamer rende en zichzelf weerspiegeld zag in de glazen tafel. Hij speelde een rol in allerlei fantasieverhalen die we maakten over zijn leven buiten zijn kooi en ons huis.

Ik denk dat zijn levenslust hem hielp er steeds weer bovenop te komen als hij niet lekker was en hem ook gisteren nog zo lang liet proberen om overeind te komen. Dag lieve Lou!